Betoging een dak voor iedereen, tegen de anti-kraakwet

Waarom betogen?

Omdat we de woningcrisis niet zomaar aan ons mogen laten voorbijgaan.
In Brussel staan er momenteel tussen de 15.000 en de 30.000 woningen leeg. Dit terwijl er ongeveer 4.000 mensen dakloos zijn en er 40.000 mensen op de wachtlijst staan voor een sociale woning, waarvan de gemiddelde wachttijd 8 tot 12 jaar betreft. Bovendien blijven de huurprijzen binnen de de private vastgoedmarkt maar stijgen. Resultaat? Huishoudens met een inkomen lager dan 1500€ investeren noodgedwongen 60% van hun budget in de huur van hun woning.

Omdat, ondanks deze context, de overheid een nieuwe anti-kraak wet heeft laten goedkeuren waardoor mensen een gevangenisstraf riskeren indien ze een gebouw bezetten om er te wonen.

Omdat deze wet kadert in een grotere beweging: de voortdurende criminalisering van mensen zonder papieren en zelfs zij die solidair zijn met hen, de installatie van toezichtcamera’s in de straten, de aanwezigheid van militairen en politie in de publieke ruimte… Dit zijn allemaal voorbeelden van een constant streven naar totale controle.

Omdat de haalbare oplossingen reeds bestaan (Het openbaar beheersrecht, …) of zijn voorgesteld door verenigingen voor het recht op wonen (omkadering van huurprijzen, verhoging in het aantal sociale woningen, etc…). De overheden weigeren om deze wetten toe te passen.

Aan ons om verder te blijven kraken, verder te manifesteren!

1 Mei demonstratie

Over de hele wereld reageert het verzet van de uitgebuite op de aanvallen van de uitbuiters. Tien jaar na de ‘crisis van 2008’ volgen deze offensieven elkaar op, begeleid door opeenvolgende regeringen, of het nu gaat om sociaal-democraten, of Vlaamse liberalen en nationalisten. Het kapitalisme beweert de “crisis” te overschrijden, terwijl het nooit is gestopt met het dragen ervan.
Elk jaar, legt het kapitalisme hardere ritmes, onzekerdere voorwaarden aan de arbeidsters en de arbeiders, en een ondraaglijkere marginalisering voor degenen die er niet bijhoren. Dat het zo gezegd crisis is of niet, het kapitalisme vraagt ons om meer te werken en om meer flexibel te zijn. Wanneer het stopt om de uitgebuite te terroriseren met de sociale uitsluiting, vervangt het kapitalisme ze door automatische kassa’s zoals bij Carrefour, hij verplicht ze om een zelfstandig statuut aan te nemen zoals bij Deliveroo . Voor degenen die uitgesloten zijn, versterkt het altijd de controles, de marginalisering, de onzekerheid, de verarming, met de medewerking van de vakbondsbureaucratie.

Binnen fort Europa, heeft de islamitische vogelverschrikker de mogelijkheid gemaakt om een permanente noodtoestand, een veralgemeend toezicht, vereenvoudigde rechterlijke of extra-strafrechelijke huiszoekingen (zoals de nieuwe huiszoekingen), of systematische registratie van degenen die zich tegen de opgestelde orde verzetten toe te laten. België heeft in een zeer korte tijd zijn antiterroristische wetgevingen al gebruikt om de belgo-Turkse militant Erdal Gokoglu aan Duitsland uit te leveren, waar hij zal veroordeeld worden omdat hij de fascistische regering van Erdogan heeft bestreden. De Staten maken meer en meer gebruik van registraties, opsluiting en de deportatie van personen zonder papieren, zelfs wanneer ze naar de honger, de foltering, de gevangenis, de oorlog en de dood terug worden gestuurd.

Buiten dit fort blijven de imperialistische machten zich de onderdrukte landen van Maghreb tot in Afrika en het Midden-Oosten op eisen, door Lybïe, Syrië, Irak, Palestina, Yemen te verwoesten. De Koerdische, Arabische volkeren, Syriaken en anderen zijn slachtoffers van de wreedheid van de Turkse Staat, in zijn aanval tegen het Kanton van Afrin en Rojava, een aanval met de zege van de Amerikaanse, Russische, Europese imperialismen, wat het aantoont dat de korte conjuncturele alliantie met de Koerden tegenover Daesh slechts een tactische gebeurtenis was. Het imperialisme maakt allianties met de meest reactionaire krachten, benzine monarchieën of salafistische bewegingen.

De reformisten en de sociaal-democraten zullen zoals ieder jaar „”een feest“ van de eerste Mei organiseren om het feit te verdoezelen dat het niet de moment is om te feesten, maar om te vechten. Wij moeten de eenheid van de revolutionaire krachten opbouwen door de eenheid van de klasse van uitgebuite mensen te versterken, om de uitsluiting van minderheden, de uitwijzing van de personen zonder papieren en de patriarchaat aan te kaarten. Onze klasse verdelen is een prioriteit van de dominerende klasse, en de opeenvolgende regeringen nemen dan ook steeds meer de gehele zijden van de agenda van de fascistische bewegingen. De bewegingen van de rechtstreekse solidariteit met het onderdak bieden van personen zonder papieren en deliberalisering van het woord van de vrouwen die met het sexistische geweld worden geconfronteerd, tonen aan dat de weerstand mogelijk is.

Het is eveneens het uur voor solidariteit, met degenen die strijden, met degenen die gevangenen zitten omdat ze de revolutionaire idealen in de praktijk hebben gezet. Ze zijn met duizenden, levend begraven, degene die elke dag over de kapitalistische wreedheid kunnen meespreken.

Vecht tegen het fascisme, het racisme en het patriarchaat, tegen het kapitalisme en zijn staten!

Solidariteit met de volkeren in strijd, de arbeid(st)ers en de politieke gevangenen. Organiseer een revolutionair kamp!
De manifestatie van “de eerste revolutionaire Mei“ zal van Sint-Gillisvoorplein (voor de kerk) starten om met de manifestatie “eerste Mei strijd“ samen te voegen die door een groep van het ABVV georganisseerd wordt .

Internationale dag tegen het politiegeweld

Al zeven jaar lang pleiten de campagne Stop Repression en haar partners voor demonstraties op 15 maart ter gelegenheid van de Internationale dag tegen politie-geweld. Op 15 maart 2018 zullen we opnieuw de repressie van de lagere klassen en sociale bewegingen veroordelen. Zolang dit nodig is, zullen we ook het racisme van de staat tegen raciale mensen, zwarten, Arabieren, moslims en mensen zonder papieren, de belangrijkste doelen van dit repressieve systeem veroordelen. Repressie en racisme worden nu een middel zonder in vraag gesteld te worden door de rechten aan het hoofd van de staat. Ze moeten alleen een steeds autoritairder beleid bieden dat de bevolking stigmatiseert, verdeelt en controleert om hun bezuinigingsbeleid op te leggen. Het arsenaal aan beperkende maatregelen van de regering in het kader van antiterrorisme is meer dan zorgwekkend:
• verbeurdverklaring van de Belgische nationaliteit bij onderdanen met dubbele nationaliteit;
• De inzet van 1800 militairen in de grote steden van het land;
• De uitbreiding van preventieve detentie van 24 naar 48 uur;
• Meer dan 100.000 huisvestingscontroles, voornamelijk in 4 gemeenten in Brussel en alleen voor het jaar 2016, als onderdeel van het “kanaalplan” en de sluiting van een groot aantal islamitische verenigingen.

Nog steeds worden deze ‘rassen’ als gevaarlijk gelabeld, op 29 april 2017 staat de nieuwe wet die bekend staat als de “deportatie wet”, toe om “buitenlanders” die legaal in België wonen, te verdrijven, zelfs als ze hier worden geboren of als ze een Belgisch kind hebben, door het vage motief om een bedreiging voor de openbare orde te vertegenwoordigen. Er is ook een versterking van de maatregelen tegen migranten zonder papieren, controles op transportmiddelen en een toename van arrestaties en uitwijzingen. De intimidatie van mensen zonder papieren in het Maximilian Park en het ‘flashball shot’ op de Brusselse Voix des Sans Papiers-groep, evenals het wetsvoorstel voor huiszoekingen, zijn flagrante voorbeelden van de manier waarop deze regering handelt. Wanneer minister Jan Jambon verklaart dat hij Molenbeek wil “schoonmaken” en dat de heer Francken het Maximiliaanpark “schoonmaakt”, wanneer wetten die specifiek zijn gericht op bevolkingscategorieën worden gestemd, wanneer rechten en fundamentele vrijheden worden verminderd, hoe kan men zich niet in een staat van permanente uitzondering voelen?

Geconfronteerd met deze wetten en acties, zijn het de constitutieve principes van onze democratieën, die voorheen dierbaar waren voor het liberale gezin, die ter discussie worden gesteld: gelijkheid voor de wet, de scheiding der machten, het vermoeden van onschuld, het respect voor de grondwet en fundamentele rechten.
Op 11 november 2017 zijn tijdens de overwinning van Marokko in het voetbal, supporters en families, voornamelijk Marokkanen van herkomst, met waterkanonnen teruggedrongen van de Beurs naar de buurten waar ze vandaan kwamen. Zoals gebruikelijk in contact met raciale bevolkingsgroepen, gebruikte de politie provocaties om een menigte op te warmen die al versleten was door dagelijkse daden van racisme en onrecht. Deze evenementen, zoals de andere zogenaamde Brusselse rellen, worden door de autoriteiten gebruikt om steeds meer lettertypen te rechtvaardigen en de verwerving van nieuwe wapens (zoals flashballs en tasers, maar toch extreem gevaarlijk) mogelijk te maken. De staat grijpt elke gelegenheid aan om zijn politie te militariseren. Het gebruikt nieuwe repressieve middelen in de eerste plaats tegen “buitenlanders” die hun rechten niet kunnen opeisen, en dan op de meest kwetsbare categorieën van hun eigen bevolking. We eisen daarom dat deze gebeurtenis plaatsvindt zonder zichtbare aanwezigheid van de politie.

Geconfronteerd met de staat en zijn racisme, in het licht van de instrumentalisering van angst en willekeur, laten we een blok op straat vormen op 15 maart 2018 en laten we ons organiseren voor de toekomst! Tegen repressie, vraag sociale antwoorden op sociaal-economische problemen!